Yaşamak geçiyor üzerimden..

 Ben artık yazamıyorum dedim, bir şey öldü içimde sanki. Bir şeyi kaybettim fakat ne bilmiyorum dedim. Huzurluyken yazılmıyor dedim. Uzun zaman oldu dedim. Çok sevdiğim hocam şu cümleyi kurmuştu bana "sen de mutluluğu yaz o zaman.." 

 Durdum ve düşündüm. Mutluluk nedir ve nasıl yazılır? Yaşarken güzel fakat kelimelere nasıl dökülür? Nasıl anlatılır bu mutluluk? Hangi kelimeler iç huzuru tam olarak açıklar? Neyi neye teşbih etsem geçer okuyucuya? Cümleler nasıl dokunur kalbe ki tebessüm oluşsun yüzünde..

Farkettim ki beslendiğim acı ve öfke ortadan kalkmış, herkesin yerine ettiğim isyan teslimiyet ile yer değiştirmiş. Uzun ve sivri tırnaklarım törpülenmiş. İğneli dilim iğnesini kendine çevirmiş ve can acıtmayanından.. Kaybettiğimi sandığım şey, içimde bir şey öldü dediğim şey tam olarak acıymış. Ve bir de asla küçümsenmeyecek kadar öfke. Öfke o kadar şiddetli ve tesirli bir duygu ki evvela kendini sonra etrafını yakar. Neye ve niçin öfkeli olduğumu bilmeden alev topu gibi dökülmüş kelimelerim. Öfke şefkatimle evrilince ve acı yerini başka şeylere koyunca benim sözlük şaşırmış. Betimlemeler alt üst olmuş. Derinlik yerini dinginliğe bırakmış. O iliklerime kadar sakladığım varoluş sancısı, var olma sevincine yenilmiş. Kendini gerçekleştiren tüm kehanetler tükenmiş. Her daim eşref vakti. 

Yaşamımda çok arzu ettiğim bir şey vardı ki oda  yaşamasını istediğim ve bu duyguları tatma pahasına her şeyi yapabileceğim dostumun eksikliğini kapatamamak en büyük yenilgim olarak kaldı. Bu da benim kamburumdur.

Hülasa yaşamak geçiyor üzerimden ve ben buna engel olamıyorum. Ve İsmet özel ile kapatıyorum kalmayan edebiyatımı. "Gönülden kopan bir söz, insanı üç kış ısıtmaya yeter." Kışlarımız yaz olsun gönül gözleriyle..

Bedia Ak..