Henüz Vakit Varken..

  Kuşların sesi çok gelmiyor, uzaktan haykırıyorlar zira. Balkonum ilham verici değil, pencere kenarları daha sahici ve gerçek.. Güneş var olan ziyasını kaybetmek üzere ama asla şikayetçi değil. Doğası bu ya, zamanında parlamak ve sönmek. Henüz vakit varken gülüm diyor Nazım Hikmet, Paris yanıp yıkılmadan, henüz vakit varken gülüm, yüreğim dalındayken henüz, şu mayıs gecesi rıhtımdan geçmeliyiz söğütlerin altından gülüm, şiiri düştü kulağıma.

  Diyelim ki yirmili yaşlardayız ve dumanlı kafalar. İstediğin bir çok şey var ve umudun dipdiri. Her yer yemyeşil kafanda, güneş daima pas parlak.. İçtiğin kahve damağındayken yürüyorsun yol boyu, kafanda kavşaklar. Önünde gidebileceğin bir sürü yol var, nereye girersen bedelsiz geçeceksin. Düşünsene! 

Her şeyi iyi yanından görmeyi kim öğretti bize? Acıyı görmeyen insan, umutsuzluğu yaşamayan, iliklerine dek kederi işleyip yaralamadığı insan, mutluluktan, umuttan, sevinçten ne anlar demişti Şükrü Erbaş..

  Var olmaya çalışıyoruz kendimizce. Yapmaktan keyif aldığımız şeyleri yaptıkça var oluyoruz ya da var oldukça yapmaktan hoşlandığımız şeyler oluyor. Hangisi dersiniz? Beklentilerle geçiyor ömür. Yapılamayan vaatler, uzun uzadıya ertelemeler, keyif veren yalnızlıklar, yazılamayan şiirler,

okumayı bekleyen satırlar ve bir çoğu.. Kendi dünyanda bitirdiğin olayların hafifliğinde sallanırken gerçek dünyanın ağırlığı altında ezilmeyi kabullenmek. İnsanlarım, ah benim insanlarım, üç kuruşun peşinde geçen ziyan hayatların faili insanlarım. Sizi doyurmuyorlar ki önünüzü göresiniz. Toprağın peşinde koşarken bastığın toprak kayıyor altından canım insanlarım. Ömrün yarısı gitmiş, çalışmaktan aklar sayılmaz hale gelmiş, göz pınarları kuru ve hala yolun başındasın.

 Bekle ve söyle şikayet etmekten korktukların nerede?  

Bedia Ak..