NEYE İNANIRSAN, ONU KANITLARCASINA YAŞARSIN..
"Neye inanırsan, onu kanıtlarsın. Neye arkanı yasladıysan onun doğru olduğunu kanıtlamaya çalışırken kendin de yaşarsın ki inandırıcı olsun."
Değer verdiğim bir dostumla hep şunu konuşurduk. Kendisi bana hayal kurmanın ne kadar güzel bir şey olduğundan bahsederken ben öfkeyle radikal olmanın, hayal dünyasında kaybolmanın aptallıktan başka bir şey olmadığını savundum. İkimiz de inandığımız şeyleri kanıtlamaya koyulduk ve başardık da..
Örneklendireyim ; Sevgili dostum, kendisini yabancı birisine tanıtmayı hep hayal etmiş yani bunun provasını beyninde gerçekleştirmiş ve o anı yaşarken bunun sevincini, meyvesini almıştı.Yani hayal etmenin keyfini sürmüştü. İnandığı şeyi kendisi yaşayarak haklı olmayı istemiş ve haklı çıkmıştı da. Sonuçta hayat, inandıklarını çıkarır yoluna kabilinden. Ben ise hayal ettiğim şeyin olmaması halinde yaşayacağım hayal kırıklığına önlem alıyordum kendimce. Hayal kırıklığı olmadan gardımı almıştım. Sanki hayal kırıklığı yaşayacağımdan eminmişim gibi ona göre davrandım, kader motifi sanırım.. (Kader motifini merak edenler kısaca Gülseren Budayıcıoğlu'nun videolarına göz atabilir) Hayal kurmak, kurduğum hayal olmayacaksa beni öfkelendirip gerçeklerden uzaklaştıracaktı, buna inandığım için bunu kanıtlama peşindeydim ve hayal kurup olmamasını bekleyip, hakikaten olmadığında bunu dostuma kanıtlamıştım kendimce. Aslında evvela kendime kanıtlayıp, haklıyım işte diyebilmek istiyordum, dedim de..
Sevgili dostum, güzel olanı, kendine iyi geleni, kolay yolu seçmişti. İnandığı şey güzeldi ve hayat tam da inandığı gibi güzel kurduğu hayalleri yaşattı ona. Ben ise zor olanı, acı çektireni seçip bunu kanıtlama derdinde olmuştum.Her ikimiz kanıtladık ki bunun önemi olmamasına rağmen.Hayatı savaş gibi görürsek daima bizimle çatışan birisine denk geliriz, Hayat savaş değil, barış dersek ona göre yaşarız.
Ne ben ne dostum kendi inandıklarımızı ispatlamaktan vazgeçmedik..Sonra büyüdük, inandıklarımız değişti. Şimdi birbirimize kanıtlamaya çalışmadan ya haklıymışsın aslında deyip, kabul ettik. O hayal kırıklığına uğramanın ben hayalin tadına varmayı öğrendim.Bir zamanlar kendimizi yırtarcasına anlattığımız şeyleri kısa bir zaman diliminde hayat öğretiverdi bize. Ama şu da gerçek, biz de öğrenmek istedik...
Öğrenmede ve öğretmede büyük rolü olan dostuma sevgilerimle,
Bedia Ak...
Değer verdiğim bir dostumla hep şunu konuşurduk. Kendisi bana hayal kurmanın ne kadar güzel bir şey olduğundan bahsederken ben öfkeyle radikal olmanın, hayal dünyasında kaybolmanın aptallıktan başka bir şey olmadığını savundum. İkimiz de inandığımız şeyleri kanıtlamaya koyulduk ve başardık da..
Örneklendireyim ; Sevgili dostum, kendisini yabancı birisine tanıtmayı hep hayal etmiş yani bunun provasını beyninde gerçekleştirmiş ve o anı yaşarken bunun sevincini, meyvesini almıştı.Yani hayal etmenin keyfini sürmüştü. İnandığı şeyi kendisi yaşayarak haklı olmayı istemiş ve haklı çıkmıştı da. Sonuçta hayat, inandıklarını çıkarır yoluna kabilinden. Ben ise hayal ettiğim şeyin olmaması halinde yaşayacağım hayal kırıklığına önlem alıyordum kendimce. Hayal kırıklığı olmadan gardımı almıştım. Sanki hayal kırıklığı yaşayacağımdan eminmişim gibi ona göre davrandım, kader motifi sanırım.. (Kader motifini merak edenler kısaca Gülseren Budayıcıoğlu'nun videolarına göz atabilir) Hayal kurmak, kurduğum hayal olmayacaksa beni öfkelendirip gerçeklerden uzaklaştıracaktı, buna inandığım için bunu kanıtlama peşindeydim ve hayal kurup olmamasını bekleyip, hakikaten olmadığında bunu dostuma kanıtlamıştım kendimce. Aslında evvela kendime kanıtlayıp, haklıyım işte diyebilmek istiyordum, dedim de..
Sevgili dostum, güzel olanı, kendine iyi geleni, kolay yolu seçmişti. İnandığı şey güzeldi ve hayat tam da inandığı gibi güzel kurduğu hayalleri yaşattı ona. Ben ise zor olanı, acı çektireni seçip bunu kanıtlama derdinde olmuştum.Her ikimiz kanıtladık ki bunun önemi olmamasına rağmen.Hayatı savaş gibi görürsek daima bizimle çatışan birisine denk geliriz, Hayat savaş değil, barış dersek ona göre yaşarız.
Ne ben ne dostum kendi inandıklarımızı ispatlamaktan vazgeçmedik..Sonra büyüdük, inandıklarımız değişti. Şimdi birbirimize kanıtlamaya çalışmadan ya haklıymışsın aslında deyip, kabul ettik. O hayal kırıklığına uğramanın ben hayalin tadına varmayı öğrendim.Bir zamanlar kendimizi yırtarcasına anlattığımız şeyleri kısa bir zaman diliminde hayat öğretiverdi bize. Ama şu da gerçek, biz de öğrenmek istedik...
Öğrenmede ve öğretmede büyük rolü olan dostuma sevgilerimle,
Bedia Ak...
Yorumlar
Yorum Gönder